GÖLGEM BÜYÜKMÜŞ ASLIMDAN

Ardıma baktım, şunu gördüm, 'gölgem, büyükmüş kendimden!' 
Büyükmüş benden beni takip eden. Ne kadar küçük olduğumu anladım sonra. Aslında benliğimde bir takım gölgeler olduğunun farkına vardım ve O’nun gölgesi olduğumun… 
Taklitlerimi önemsedim sonra, hayıflanmadım taklit ettiğimi de. Kıskanmadım mübalağa yaparken onu, hasılıkelam bir hiç olduğumu anlayınca buldum özümü ve havanın kararmasını bekledim ben de dışarı çıkmak için... 
Her çıktığımda bastım üzerime. Bastığımda da çiğneyemediğim tek olgunun “ben” duygusu olduğunun farkına vardım. Zaten bunun için de pek uğraşmadım. Kendimi gölge ettim karanlığı lanetlemek yerine. Renklere büründüm ve yerlerde süründüm.  Aslım tarafından erişilemeyen bir fotokopi olduğumu anladım. Bu yüzden erişilemeyen tek olgunun gölgemden ibaret olduğunu kavradım. Gölgemi savdım kendimden, kaçsın, benden uzaklaşsın diye. Ve bir gece yatağımda kapadım gözlerimi, işte o vakit gölgemden önce hıfzımın odama sığmadığını gördüm. ‘Boş şeyler düşündüğümün farkınaysa yine boşluktayken vardım’ Böylelikle boşluğun bir gölgesi olmadığını kanıksadım.
İçinde boğulduğum tek gerçeğin, hayat olduğunu anladım gölge iken ve gölgemi peşime aldım boğulurken. Bencillik ettiğimi de şu “ben” ile birlikte yalnız kaldığımızı görünce anladım. 
Hayata karışmadan önce yutkundum sisi içime ve vicdanımı meze eyledim tozu dumana katmadan önce.
Duvarları zedelerken, duvarlardan yansıyanın kendim olduğunu gördüm. Hayatın aslında bir perde olduğu hissine kapıldım ardından… Ben de bir rol seçtim kendime, hem de kurulan o perdede. Amiyane tabirle, ‘eşektim’ seçtiğim rolde. Sorumluluğu sırtına semer eyleyen herkes gibi! Yansırken perdeden öylece, izlemek istedim zamanı ve kendimi, tutamadım nefesimi bir türlü (kaybolmadım).
Gölgemin nefes almadığını perdeden yansırken anladım.
Gölgeminse aslında cansız olduğunu…
Yaşarken yazdığımı anladım ve aslında yazdığımı yaşadığımı. 
Ne acı...
Bir kuramdan ibaret olduğumu görünce gözlerde, katlettim ben o satırları; kılıçtan geçirdim.
Karanlığı süslemek isterken, durdurmak istedim ‘gölgemi ve kendimi’ tutamadım nefesimi. Yaptığımın ve bütün yapılanların fani olduğunu işte o zaman anladım.
Benlik ölür, ülkü baki kalır.
Hayatı gözlerinde büyütme, o sadece bir insan. 
Önemse insanı; yaşatmak için. Nefes almasını sağla. Unutma, nefes almak değil, nefes olmak önemli bu dünyada. Yoksa nefesi herkes alır. 
--İçi boş değil yazdıklarımın ve boşuna değildir elbet yaşadıklarım.
/Can Ahmet Vural
23.06.16.4
#insanınönemi

 

PAYLAŞ